کاریکاتور داعش

خودت چی هستی؟

امریکا حواست باشه

توی جزیره نشسته بود برای بچه ها ذیل آیه "اطیعواالله و اطیعواالرسول و اولی الامر منکم" سخن می گفت: «بچه ها از فرمانده هاتون اطاعت کنید». هنوز حرفش تمام نشده بود که هادی نعمتی فرمانده گردان الحدید رو کرد به شریفی منش و گفت:
اگر گفتم خودت را بیانداز داخل آب و معبر می اندازی؟

هنوز حرفش تمام نشده بود که

غیرت ...

بخشی از وصیت نامه حضرت امام به وزرای امور خارجه

چرا نباید اجازه بازدید از مراکز نظامی را به طرف غربی داد؟!

موضوع بازرسی آژانس بین المللی انرژی اتمی از تاسیسات نظامی ایران در یک سال گذشته و به ویژه پس از بیانیه توافق لوزان داغ است و مخالفان سفت و سختی در تهران دارد؛ بازرسی های که بخشی از پروتکل الحاقی است که باید مورد پذیرش تهران و سپس به تصویب مجلس ایران برسد؛ معاهده ای که مخالفان و منتقدان پروپاقرضی چه در پارلمان سبز و چه در میان مقامات نظامی و سیاسی کشور دارد.
مقام معظم رهبری اما به شک و گمان های چند ماه اخیر درباره اجازه بازرسی به غرب از تاسیسات نظامی ایران پایان دادند و روز چهارشنبه گذشته در سخنانی در دانشگاه نظامی امام حسین در تهران و در جمع دانشجویان افسری عنوان داشتند که «اجازه نمی دهیم از هیچ یک از مراکز نظامی ایران هیچگونه بازرسی از سوی بیگانگان صورت بگیرد».

انا یمانی ...

نماد مقاومت

اجازه نمیدهیم

نماهنگ دولت کاریکاتور از نیما علامه/ می تپد دلم برای لحظه ی قیام، عاشق نبرد با صهیونیست هام

لطفا از اینجا  دانلود کنید....

موسسه ی ارزشی و فعال "دلصدا" که در حوزه ی جنگ نرم و موسیقی آثار متعددی را عرضه کرده است، این بار از یک نماهنگ زیبا و خوش ساخت دیگر رونمایی کرد. نیما علامه، آهنگساز و تنظیم کننده جوان و معروف کشور که چندی پیش زمزمه ی همکاری او در یکی از آثار حامد زمانی- خواننده جوان و ارزشی این آب و خاک شنیده شده بود، این بار در اثری با عنوان "دولت کاریکاتور" و با مضمونی مطابق فرمایش مقام معظم رهبری یعنی "ملت ایران عاشق مبارزه با صهیونیست ها هستند" در نقش خوانندگی حضور پیدا کرده و کاری زیبا و شنیدنی را در کنار موسیقی خوب و استاندارد خود که باید همواره در آثار ارزشی مورد توجه قرار بگیرد، رقم زده است.

در ادامه می توانید با آرزوی نابودی این دولت کاریکاتوری و توهمی، این نماهنگ را مشاهده و دریافت نمایید.

ان شا الله قربانت بروم

down with usa

#175

یکم.
تا سه چهار سالِ اول، زنگ خانه را که می‌زدند، پا‌برهنه می‌دوید توی حیاط. قرار نداشت؛ عکسش را همه‌جا، از صف‌نانوایی و جلسه‌ی‌قرآن و عزا و عروسی می‌برد با خودش. غروب‌ها، حیاط را آب و جارو می‌کرد و می‌نشست روی پله‌ی سومِ خانه و به درخت‌های کهنه‌ی نارنج خیره می‌ماند. با زن‌های محل، حلوا درست می‌کردند وشیرینی پنجره‌ای می‌دادند دست بچه‌های محل که عصرها کوچه را می‌گذاشتند روی سرشان. شب که می‌آمد توی اتاق، آرام زیر لب، برای قاسم لالایی‌های غمگین شمالی می‌خواند و تصورش می‌کرد که گوشه‌ی زندانِ عراقی‌ها مانده است و دارد از لای پنجره‌یِ کوچکِ سلولش ماه را نگاه می‌کند. با بغض، چشمان خیس‌اش را پاک می‌کرد و دست می‌کشید روی قاب عکس قاسم.
دوم.