مناجات درد ودلی است که بدون هیچ درخواستی از نجوا کننده صورت می گیرد.
یه خورده درد و دل با ارباب کائنات امام حسین داریم ولی خواهشا این صحبتها بین خودمون بمونه.
ارباب من ؛ شکی نیست که بردن نام شما اهل بیت باید با القاب و احترام باشد ولی در خصوص شما ، مردم خیلی با شما راحت هستند یا اینکه علت دیگری دارد؟ نمی دانم . خیلی خودمونی می گویند: حسین حسین حسین !!! پس با اجازه...
حسین جان ؛ راستی یادمون نمی آید اولین بار کجا با شما آشنا شدیم؟ مثل اینکه از قبل های که ابتدا ندارد با شما آشنا بودیم.
حسین جان ؛ سالها در ایام محرم برای شما سینه زدیم ولی احساس مصیبت شما هنوز تازه است چرا؟
حسین جان ؛ پیر و جوان ، زن و مرد ، بی دین و مذهبی ، همه و همه یک نگاه امیدوارانه به شما دارند اما آقا قبول کن ؛ نگاه یک گناهکار یک طور دیگه است من که این نگاه رو دوست دارم شما چی؟؟؟
حسین جان ؛ سوالی در ذهنمون هست اینه که ، انسان ها بعد هر سوگواری برای عزیزانشان ، باز هم ناراحت و افسرده هستند ولی بعد عزاداری برای شما چهره ها شاداب و بشاش می شوند چرا؟ این چه حکمتی داره که ما نمی فهمیم؟
حسین جان ؛ این حرف بده ؟ می گم : ارباب من اشک برای شما خلق شده و حیف است اشک برای غیر راه شما ریخته شود.
حسین جان ؛ فردای قیامت بگویند حسینی ها بیایند ما چه کنیم؟
حسین جان ؛ حرف زیاد هست و زبان ناتوان ، آقا شما که هستید؟ چه هستید؟ شکلتان چه شکلی هست؟
حسین جان ؛ هروقت تصور می کنم که نوع مظلومیتِ چهرۀ شما , هنگامیکه بالای سر بدنِ عزیزانتان می رفتید چه شکلی بود؟ اشکم جاری می شود.
ولی هرگز نمی توانم خودم رو کنترل کنم و ناله نزنم تصوره اون چهره ایی که مقابل یک کودک شش ماهه در حالی که در خون ..... ابدا و هیچ وقت.
نباید این آخری رو می گفتم ببخشید.
نوشتن ادامه مناجات با خودتون ....
