خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده سرهنگ اطلاعات نظامی حسین حسینی است:
عصر به اردوگاه شماره ۹ رمادی رسیدیم. وقتی
پیاده شدم یکی از نگهبانان آنجا با کابل به طرف من حمله کرد که با فریاد
قاسم در جا میخکوب شد. فرمانده عراقی رمادی ۹ نقیب(سروان) احمد بود من خودم
را معرفی کردم. او فکر کرد من عربی نمی دانم به سربازان گفت حق ندارید وی
را بزنید. موقع خداحافظی با قاسم او من را بغل کرد و زد زیر گریه که برای
خود من هم عجیب بود پول هایی که در پمپ بنزین به دست آورده بودم (هشت دینار
و نیم) به قاسم دادم و این تعجب نگهبانان عراقی را بیشتر کرد که این دیگه
چه جور اسیری است که پول هم دارد.
چون وسایلی را که جمع کرده بودم در ۳ تا
کیسه انفرادی بود، سروان احمد به سربازانش دستور دادکه کیسه ها را تا
آسایشگاه برای من ببرند. اسرای که همگی در یک سلول بودند بعداً برایم تعریف
کردند ما تعجب کردیم چه اسیری که جلو راه می رود و۳ سرباز عراقی وسایل او
را می آورند.
خودم را معرفی کردم و در گوشه ای نشستم،
چند نفر آمدند و حالم را پرسیدند، متوجه شدم اکثراً بسیجی و رب المشاکل و
از اردوگاه شماره ۱۱ هستند. کسانی مثل احمد چلداوی (دانشجو رشته برق و از
اهلی اهواز و دکتر فعلی در رشته برق، چندین بار با ایشان در تلویزیون
مصاحبه کردند، وی به همراه ۲نفر دیگر فرارکرده بود و متاسفانه موفق نشده
بودند.)
علیرضا صادق زاده (از اصفهان و فرزند جناب
سرهنگ صادق زاده و دکتر فعلی) مهندس شفیعی، رضا سلیمی (مهندس فعلی، الان
همسایه هستیم)۲نفر درجه دار ارتش و تعدادی سرباز (عبدالله که عرب خوزستانی
بود، رامین از تهران، عبدالرضا نیرورنگ از تهران و....) بین اسرا بودند.
حدود ۴۹نفر در آن آسایشگاه بودیم. آنان می
خواستند از من بدانند حق هم داشتند، کمی تعریف کردم از اردوگاه ۱۹و چرا
اینجا هستم و آنها هم تعریف کردند. متوجه شدم در طبقه بالا چند اسیر قدیمی
۱۰ ساله هم هستند. آن شب به آشنا شدن و تعریف کردن گذشت.
صبح موقع آمار دوستان لطف نموده من را در
صف اول جای دادند، نگهبانان که در را باز کردند از سوی ارشد اسرا (سرباز
عبدالله) برپا اعلام شد. اما من همچنان نشسته بودم، نگهبان بعد از آمار به
من گفت بلند شو، چرا جلوی من خبر دار نایستادی، من که به سیم آخر زده بودم
به او گفتم، من افسر ایرانی هستم و تو سرباز دشمن. چیزی نگفت و رفت.
درب آسایشگاه که باز میشد دیگر تا شب بسته
نمی شد. ساعتی بعد احمد چلداوی گفت نگهبانان تو را خواستند، به او گفتم
بعنوان مترجم با من بیا به دنبالم آمد وارد اطاق نگهبانان که شدیم دیدم
رفتارشان دوستانه است، گفتند برای حفظ نظم و انضباط آخر صف بنشین و آرزوی
آزادی ما و رها شدن خودشان را کردند. احمد گفت تو خودت عربی بلد بودی چرا
گفتی من بیایم، گفتم برای اینکه اگر قرار شد کتک بخورم تو هم باشی تا سهم
من کمتر شود. خنده ای کرد و از هم جدا شدیم.
